68 years Sittingvolleybal

Co 20-002                       Interview  met de  Bondscoach   Met  2x WK en   4 x EK  en een Intercontinental Cup. Veel ervaring en plezier

 " de speler als sporter en ook  als mens beter zien worden, dat is het allergaafst ! "

  Hans Mater 

Wie ben je en wat doe je? Stel jezelf even voor. Leeftijd?

Ik ben Hans Mater, 44 jaar jong, getrouwd met Marloes en heb twee kinderen. Jinthe (8) en Jurre(7). Ik ben werkzaam als Sporttherapeut in revalidatiecentrum De Hoogstraat in Utrecht , bij de KNHB voor het ParaHockey en bij Nevobo als bondscoach. Sinds 1 oktober niet meer voor Nevobo als medewerker breedtesport zitvolleybal/G-volleybal.

Ben jezelf actief sporter zo ja welke sport

Ik heb vanaf mijn twaalfde gevolleybald waarvan 7 seizoen in de eerste divisie (huidig Topdivisie niveau).

 Waarom en wanner bent je gestart met coachen?

Vanaf 1997 ben ik echt begonnen met trainen en coachen van teams. Eerst vooral met jeugd, regio talententeams vervolgens meer naar senioren teams van eerste klasse t/m eerste divisie. In 2013 vroeg Jozé Banfi om ik zijn assistent bij het nationale heren zitvolleybalteam wilde worden. Met mijn achtergrond als volleyballer en werkzaam in De Hoogstraat ging ik deze uitdaging aan. Ik vind het vooral leuk om sporters beter te laten worden, te laten werken aan hun eigen gestelde doelen en zich te laten ontwikkelen als mens. Coachen is wat mij betreft een ontwikkelings- en ervaringsvak. Ik heb mijn VT4 diploma en ben sinds begin 2019 begonnen met de TOPcoach5 opleiding van NOC*NSF.

Welke motivatie voor zitvolley in bijzonder?

In 2008 ben ik in contact gekomen met zitvolleybal op de Paralympische Spelen in Peking. In 2013 vroeg Jozé Banfi of ik assistent wilde worden. Ik dacht toen eerst wel wat een duffe sport een beetje zitten op de grond. Toen ik een keer ben gaan meetrainen was ik binnen 5 minuten om. Wat een leuke dynamische sport! Uiteindelijk heb ik om de sport beter te leren kennen/begrijpen een jaartje in de eredivisie zitvolleybal meegedraaid.

Wat zijn de verschillen voor jou met trainen tussen Volleybal en Zitvolleybal ?

Dat vind ik een interessante vraag. Ik ben toentertijd zonder enige knowhow van zitvolleybal ingestroomd. Tuurlijk wist ik veel over diagnoses vanuit mijn werk in het revalidatiecentrum maar zitvolleybal was nieuw. Van Joze kreeg ik al snel het vertrouwen dat ik de trainingen mocht geven. Ik weet nog goed dat ik bij de eerste training meteen iets verkeerd deed. Was ik gewend bij inslaan dat iedereen achter de bal aanrent en vervolgens aan de andere kant gaat aanvallen. Dit liet ik ook de zitvolleyballers doen. Was wel een mooie schuifoefening voor de spelers haha! Ik denk dat reguliere trainers ook prima zitvolleybal trainingen kunnen geven. In de afgelopen jaren hebben we aantal nieuwe verenigingen die zitvolleybal wilden opstarten gehad maar uiteindelijk bleek ook dat het vinden van een trainer ook een groot probleem is! De drempel is dus hoog voor ze. Het idee om een module zitvolleybal in de basisopleidingen van de Nevobo op te nemen is helaas nog niet opgepakt. Dit is denk ik de beste manier om meer trainers te werven voor zitvolleybal. Verder als je creatief, kan aanpassen en innoverend bent kom je al een heel eind. Maar ook de belasting/belastbaarheid van spelers is een zelfde thema die terug komt. Oftewel er zijn niet heel veel verschillen in het trainen van volleybal en zitvolleybal.

Als Bondscoach heb je internationale ervaring(en)?   welke?

4 EK’s (2013,2015, 2017 en 2019)

2 WK’s (2014 en 2018)

1 Intercontinental Cup (2016)

Wat zijn de mooiste momenten als  coach voor jou ?

• 5e plaats op EK in 2013 kort na het overlijden van Joze Banfi. Wat een emoties na de laatste wedstrijd!

• De winst op Rusland tijdens Sarajevo Open 2015. In die wedstrijd lukte echt alles.

• De winst op Polen met nieuwe team op EK 2019. Wisselvallige wedstrijd maar op vechtlust sleepten we de wedstrijd eruit.

• Dat we als team in 2015 kleding brachten aan een dorpje in Bosnië die bedolven was onder de modderstroom. De dankbaarheid van de bewoners was groot. Dit samen delen was voor mij ook heel waardevol.

• Maar ook de spelers als sporter beter zien worden en als mens dat vind ik eigenlijk nog het allergaafst!

Hoe ervaar je de International  classificatie keuringen in het zitvolleybal als coach  en zouden deze moeten veranderen?

Zolang er classificaties zijn zal er altijd kritiek blijven. In 2017 hebben ze naar mijn mening een echt slechte beslissing genomen door strenger te worden. Op het EK 2017 hebben ongeveer 30 spelers en speelsters hun laatste toernooi mogen spelen. Ook in de andere continenten is dit gebeurd. Wat ik persoonlijk heel jammer vindt is dat juist in deze groep die afviel veel goede volleyballers tussen zaten die vanwege bijv. slechte knieën niet meer konden staand volleyballen. Daar zij het niveau van het zitvolleybal omhoog brachten kon ik hier enorm van genieten. Deze groep valt echt tussen wal en schip internationaal. Als coach mag je helaas niet bemoeien met classificaties op een toernooi. Vanuit mijn ervaring/kennis vanuit De Hoogstraat verbaas ik me soms over de resultaten van classificaties. Sinds 2013 is er weinig tot niet met coaches over de classificaties gesproken of hoe wij er tegenaan kijken. Dat vind ik een gemiste kans. Daarnaast vind ik het nog steeds niet professioneel dat we maanden trainen met een groep en pas twee dagen voor officieel toernooi is ik echt weet hoe mijn spelers geclassificeerd zijn. Gelukkig hebben we in ons team veel beenamputaties.

Heb je  jouw ervaringen  kunnen delen met andere (nationale) coaches ?

Zekers echter merk ik dat de meeste coaches veel meer naar eigen team kijken dan een helicopterview voor het hele zitvolleybal. Dat vind ik jammer.

Wat zou de motivatie kunnen zijn om spelers zitvolleybal te laten beoefenen?

Dat een gewoon een super gave en dynamische teamsport is en de standaard motieven kent iedereen.

Wat denk je wat nodig is om verenigingen te helpen om met zitvolleybal te beginnen. Bv Hoe bereiken we die grote groep sportgeblesseerden ?

In de afgelopen jaren heb ik vanuit mijn functie bij Nevobo een aantal verenigingen op weg geholpen. Zeker in het jaar 2018 met het WK zitvolleybal waren er 5 nieuwe verenigingen. Het lastigste is dat je tegen een aantal factoren aanloopt: Bij de een had je wel een trainer maar was het lastig sporters te vinden (VVA). Samen met Spaarnestad en Zaanstad hebben we verschillende activiteiten georganiseerd. Bij VVU had je een groepje van 9 maar was het lastig om een trainer te vinden en waren er verschillende wensen en behoeften. Er zijn door het hele land veel clinics gegeven. Spelers van verenigingen vinden het vaak leuk voor een keer. Je ziet ook dit seizoen dat het aantal zitvolleybalteams iets aan het teruglopen is. Vanuit beide nationale teams worden wel spelers en speelsters geworven voor de verenigingen. Goed ook dat zowel bij de dames als bij de heren weer veel jonge sporters zitten (11 t/m 30). Daar kan je de komende jaren mee door. In de afgelopen jaren heb ik met veel geblesseerde spelers contact gehad. Trainers van mannenteams heb ik gemaild met informatie en of ze geblesseerde spelers kenden. Ondanks uitnodigingen om eens mee te komen trainen ligt hier een drempel en gaan ze eerder naar een andere sport kijken of gaan ze trainen/coachen in het volleybal.

Zie je  zitvolleybal als  volwaardige  sport in Nederland en voor welke doelgroep geschikt?

Het is zeker een mooie sport. Al jaren blijft het aantallen gelijk (rond 200 deelnemers) en dan zijn we uiteindelijk een relatieve kleine groep. In Nederland kan iedereen mee doen en dat vind ik ook mooi en goed. Maar eerlijk gezegd verwacht ik niet dat er veel groei in zal gaan komen. No jumping volleybal gaat een concurrent worden van zitvolleybal en denk eerlijk gezegd dat dit als een minder grote drempel gezien wordt door volleyballers. Tuurlijk vind ik dat jammer voor het zitvolleybal en maak me dan ook wel zorgen hoe het zitvolleybal erover een paar jaar uit ziet. Nevobo heeft in de afgelopen jaren aan het zitvolleybal samen met de Johan Cruijff Foundation veel aandacht ook voor de jeugd gehad. Het mobiele zitvolleybalveld is ook een mooi middel om het zitvolleybal op verschillende plekken onder de aandacht te brengen. Was een gave ervaring om te zitvolleyballen op Hoog Catherijne in Utrecht. Het verbaasde me dan ook dat in regio Twente waar het zitvolleybal aantal jaren geleden zo groot was geen teams meer waren. In 2018 is Kangeroe in Hardenberg begonnen. Er zit in die regio zo veel kennis op het gebied van zitvolleybal. Maar ook daar hebben we energie in gestoken om iets te gaan beginnen maar blijft dit op de een of andere manier lastig. Hoop dat het uiteindelijk gaat lukken maar dan moeten er mensen echt het voortouw gaan nemen.

Word er bij de opleidingen voldoende aandacht gegeven ? Bv aan die vele afgehaakte sporters met blessure ?

Naar mijn mening zou er wat aandacht voor zitvolleybal in de trainersopleidingen dienen te komen om meer trainers kennis te laten maken met zitvolleybal. Al zou het maar een korte module zijn alle kleine beetjes zouden helpen. We geven als Nevobo tevens redelijk wat clinics aan Hogescholen, middelbare en basisscholen in een jaar. Ook wordt er 1x per jaar aan de bewegingsagogen in revalidatiecentra een zitvolleybalclinic gegeven. Helaas is de zorg qua organisatie en financiën de afgelopen jaren verandert en is er minder ruimte gekomen voor clinics in een revalidatiecentra. Zitvolleybal heeft me zeker hele mooie dingen gegeven die ik niet had willen missen.   Maar heeft me soms ook wel verbaasd hoe het nationaal en internationaal gaat.                                                                                                                                                                                                                                                                                                    

© Copyright ZitvolleybalNederland